"Wszystkie twoje marzenia" Agata Czykierda-Grabowska

Młodość powinna być siłą, okresem beztroski, szaleństw i odwagi. Młodość jest jedna i nie powinno się jej pomijać, zapominać i przeczekać. Tu i teraz. Życie jest tylko jedno. To czas aby się wyszumieć, wyszaleć, poczuć wolność, motyle w brzuchu, zakochać się. To ten etap naszego życie gdzie można popełniać błędy, rezygnować i spełniać najbardziej dziwne marzenia...

Dwoje młodych studentów, którzy niedawno rozpoczęli nowe życie w stolicy poznaje się w dość niecodziennych okolicznościach. Maja postanawia utopić swoje stare auto w Wiśle, a los właśnie wtedy stawia na jej drodze Kamila. Od słowa do słowa między nimi pojawia się relacja przechodząca w przyjaźń, jednak dziewczyna stawia granice tej znajomości i zmusza chłopaka do złożenia obietnicy - "obiecaj mi, że nigdy się we mnie nie zakochasz."

Bardzo cienka granica między nimi zostaje naruszona. Czy w takich okolicznościach przyjaźń jest możliwa? Czy to wystarczy Kamilowi? I dlaczego Maja ma krótkoterminowe plany na przyszłość?

Szum medialny, który pojawił się wokół tej książki oraz refleksyjne "Jak powietrze" autorki sprawiają, że apetyt wzrasta, a oczekiwania są dość spore. Nie da się ukryć, że o książce słyszał prawie każdy, okładkę zapewne większość z Was również kojarzy. A z czym spotykamy się w środku? Czy głośna reklama, która przyciąga uwagę każdego książkoholika jest adekwatna do jakości lektury?

Ale od początku.

Maja to typowa, szalona studentka. Trzeba przyznać ma charakter i to zadziorny. Jednak jej osobowość jest bardzo kolorowa - można tutaj odnaleźć wszystkie kolory tęczy. Humor, poczucie dystansu, inteligencję, kobiecość, delikatność, energię, optymizm, strach, bezradność, szaleństwo - tak można opisać na szybko dziewczynę. Powiem szczerze, jako bohater została stworzona idealnie. Ma swoje lęki i fobie, ma marzenia, plany i wątpliwości. Jak każdy z nas.

Kamil to dość opanowany bohater. Z jednej strony bardzo dorosły emocjonalnie, z drugiej strony opanowany przez hormony młody mężczyzna, który przy Mai nie potrafi utrzymać rąk przy sobie. Ambitny, troskliwy, opiekuńczy, szczery, uczciwy, uparty, wesoły. Tak można w skrócie wymienić jego najważniejsze cechy. Kamil również w swojej codzienności widzi widmo przeszłości, które blokuje go w wielu kwestiach życiowych. Jednak dzięki wsparciu najbliższych stara się iść do przodu i brać to co mu życie daje. Ten bohater również został bardzo fajnie wykreowany.

Fabuła - w tym momencie wypadałoby powiedzieć "ale coś takiego już było". Może nie dokładnie w takiej formie i o takiej treści, ale było. Niestety.

Nie zmienia to faktu, że książkę czyta się szybko, przyjemnie i z uśmiechem na twarzy.  Jest to lekka lektura na jeden wieczór.

Styl autorki na pewno trafia w wiele ludzkich serc. Pokuszę się tutaj o określenie, że książka zdecydowanie nadaje się do młodszych ode mnie czytelników. Być może ja już robię się za stara na tego typu historie.

Ogólnie sam pomysł na fabułę miał potencjał. Autorka zahaczyła o trudne tematy typu choroba, samotność, rozczarowanie, poddanie się, rezygnacja, śmierć. Dodać do tego fajnie wykreowanych bohaterów mamy bardzo trafiony materiał na książkę. Niestety coś poszło nie tak.

W pewnym momencie poczułam zwyczajnie, że znajduję się w zbyt słodkim i sztucznym świecie, który tak na prawdę nie istnieje. O czymś takim marzyłam jako nastolatka, teraz jako mężatka wiem, że to tylko idealistyczne marzenia większości romantyczek. Takie rzeczy dzieją się tylko w książkach. Polubiłam bohaterów, którzy w pewnym momencie zostali przesłodzeni i obciekali lukrem. Za dużo. Za słodko.

Nie tylko ja, ale zapewne większość z Was przy czytaniu książki, kiedy obdarzymy bohaterów sympatią życzymy im zwyczajnie wszystkiego co najlepsze, happy endu. I fajnie, to się chwali. Jednak tutaj, wszystko na siłę było mało realne. Zabrakło mi emocji, świeżości, zaczęłam się nudzić. Może w tym wypadku byłoby lepiej złamać czytelnikom serce i wprowadzić bardziej brutalne zakończenie? Nie zawsze pozytywne zakończenia są gwarancją dobrego odbioru, ale emocje, które będą nam się kojarzyć z konkretnym tytułem.

Próba wprowadzenia nastroju grozy poprzez epizod szpitalny również nie zrobiła na mnie wrażenia. Miałam wrażenie, że temat poległ od strony medycznej - było to niespójne i nierealne. Być może jestem bardzo wymagająca, ale jako absolwentka uczelni medycznej nie kupię pierwszej lepszej bajki, która jest nierzeczywista, objawy naciągane, ból do przeżycia, rokowania lekarzy poważne, a rekonwalescencja bardzo sprawna przy wykończonym organizmie. Tej historii nie kupuję. Kolkę jelitową bym kupiła, ale to nie.

Chciałabym jeszcze wspomnieć o okładce, która zwyczajnie mnie urzekła i która pokochałam. Z resztą ja chyba uwielbiam wszytko gdzie tylko odnajdę łapacz snów, a tutaj jeszcze widzimy go. Skradł moje serce.

Podsumowując. Uważam, że zagadnienia i bohaterowie to był trafiony zamysł. Nie wiem co poszło nie tak, dlaczego wszystko wyszło sztucznie, ale ja tej historii nie kupuję. Dla mnie to po prostu fikcja literacka, a nie prawdziwe życie. Dlatego nie rozumiem zachwytów i szumu medialnego, który powstał wokół tej powieści.

Książka na pewno przypadnie do gustu młodszym czytelniczkom, romantyczkom które marzą o takim uczuciu, idealnym męskim bohaterze i przygodach, które tutaj mają miejsce. Bardziej wymagające miłośniczki literatury będą zwyczajnie się już nudzić i stwierdzą, że to już było, dlatego tej grupie nie polecam tego tytułu.

Mimo wszystko nadal uważam, że w autorce jest potencjał. "Jak powietrze" było trafionym pomysłem, dlatego ja na pewno sięgnę po kolejną książkę autorki, aby na własnej skórze przekonać się czy "Wszystkie twoje marzenia" były tylko wypadkiem przy pracy, czy jednak nie.

Nawiązując jeszcze do tematu szczęśliwych zakończeń ( ale nie do tematu tej konkretnej książki) na prawdę mam wrażenie, że w ostatnim czasie mamy wysyp happy endów niczym grzybów po deszczu. Nie wiem czy autorzy boją się mocniejszych emocji, ale my czytelnicy na prawdę chcemy poczuć drżenie serca, adrenalinę i łomotanie w klatce piersiowej. Nie bójcie się złamać nam serca! Powinniście się bać zasłodzenia nam życia. W końcu cukier to cichy zabójca. Tutaj ta teoria również się sprawdza. Zabija Waszą twórczość powoli, ale systematycznie. Dlatego apeluję - nie bójcie się emocji i naszych łez! Bójcie się książek na jeden wieczór, tych które przeczytamy, odłożymy i które szybko wylecą z naszej pamięci.

Książkę oceniam na dwie miotły.

Pozdrawiam,

Zaczytana Wiedźma