"Dręczyciel" Penelope Douglas

Między przyjaźnią, miłością, a nienawiścią jest bardzo cieniutka granica. Czasami tak cienka, że nie potrafimy jej zauważyć. Jedno słowo, jeden gest mogą wszystko zniszczyć. Wtedy tak łatwo zatracić się w swojej nienawiści, zacząć się nią dławić. I jak bardzo trzeba kochać aby przebić się przez paraliżujące uczucie jakim jest właśnie nienawiść? I czy aby na pewno potrafimy wszystko wybaczyć?

Tate to młoda i ładna dziewczyna. Niestety w szkole jest nieustannie gnębiona i poniżana przez Jereda, swojego byłego przyjaciela i najbliższego sąsiada. Chłopak  z dnia na dzień zaczął uprzykrzać dziewczynie życie, niszczyć je. Przytłoczona tym wszystkim Tate postanowiła na rok wyjechać do Paryża gdzie psychicznie mogła odpocząć i złapać trochę wytchnienia. Ten wyjazd sprawił, że wróciła pewniejsza siebie, znała swoją wartość i nie bała się konfrontacji ze swoimi demonami, a zwłaszcza jednym - Jeredem.

Jednak walka z osobą, która była jej najbliższym przyjacielem wcale nie należy do najprzyjemniejszych. Wspomnienia, które są jedyną deską ratunkową dla obrazu prawdziwego Jereda sprawiają, że ból jest jeszcze większy. Świadomość utraconej przyjaźni wcale nie jest prosta. Jednak Tate nie zna przyczyny, która spowodowała tak drastyczną zmianę w zachowaniu chłopaka. Nie wie dlaczego ich relacja tak bardzo się skomplikowała...

Książka od samego początku porywa czytelnika w mroczy świat niesprawiedliwości i znęcania się nad swoją ofiarą. Nie da się ukryć, że Tate jest ofiarą Jereda. Czujemy to od pierwszych stron, czujemy pojawiający się smutek u naszej bohaterki, ośmieszenie i upokorzenie na każdym kroku. Poznajemy zdesperowaną nastolatkę, która za wszelką cenę chce uciec z piekła, w którym się znalazła.

Rok później poznajemy silniejszą i bardziej pewną swojej osoby Tate, która z brzydkiego kaczątka przekształciła się w pięknego łabędzia. Jej rówieśnicy również to zauważyli, wrogowie także. Dość spora metamorfoza dziewczyny i postanowienie, że od tej pory nie pozwoli siebie upokarzać sprawia, że wojenna ścieżka z Jeredem się ponownie nasila. Konflikt ponownie wraca, a my czujemy niepewność i dreszcz przerażenia na plecach.

Czasami nieracjonalne i irytujące zachowanie dziewczyny przyprawiało mnie o zawroty głowy. Nie potrafiłam zrozumieć wszystkich jej decyzji. Z jednej strony tęskniła za swoim największym przyjacielem, z drugiej strony się go panicznie bała. Uwięziona w emocjonalnym pasie nie potrafiła trzymac sie swoich wewnetrznych postanowień. Systematycznie stawała na drodze Jereda i prowokowała go swoim zachowaniem.

Jered jest dla nas na początku bardzo mroczą i tajemniczą postacią. Łatwo złapac dystans do jego osoby, a może nawet niechęć. Jednak kiedy wydarzenia ulegaja zmianie czytelnik zauważa całkiem innego chłopaka - chłopaka pełnego bólu, rozczarowania, tajemnic, samotności.

Fabuła jest w kilku momentach przewidywalna - nie da się ukryć, że bardzo szybko domyślimy się mniej więcej zakończenia książki. Jednak książka jest napisana w tak przyjemny sposób, że kilkakrotnie nie umiałam się oderwać od wydarzeń. Przeplata ze sobą przyjaźń, miłość i nienawiść ukazująć jak szybko te uczucia mogą się zmieniać. Z drugiej strony uświadamia nas jaką moc i znaczenie mają wszystkie z tych uczuć, jak niewiele wystarczy aby zranić kogoś, kto był nam bliski. 

Zdecydowanym plusem jest to, że w książce ciągle się coś dzieje, nie ma zbyt długich opisów i okresów zawieszenia akcji.

Okładka również wkomponowała się w mój klimat. Uwielbiam tak przyciągające i emanujące energią książki.

Podsumowując trzeba mieć na uwadze, że mamy tutaj do czynienia z nastolatkami, którzy pełni są buzujących w nich hormonów i emocji. Ich zachowania nie do końca są racjonalne, często mogą być dla nas Czytelników irracjonalne i najzwyczajniej niezrozumiałe. Mogą irytować i śmieszyć.Wielokrotnie na pewno nas zadziwią swoją "pomysłowością".

Jest to lekka lektura, która bardzo szybko i przyjemnie się czyta. W sam raz na wieczorną porę pod ciepłym kocem z ciepłym kubkiem w ręce.

Za możliwość przeczytania dziękuję Wydawnictwu:

Książkę oceniam na cztery miotły

Pozdrawiam, 

Zaczytana Wiedźma